۱۴۰۴ آذر ۱۹, چهارشنبه

مضارع اخباری

مضارع اخباری : مضارع اخباری از مضارع ساده به اضافه جز پیشین ساخته می شود .

شخص         جزپیشین +  مضارع ساده =  بن مضارع اخباری

اول شخص مفرد    می      خورم     = می خورم

دوم شخص مفرد    می  +   خوری      = می خوری

سوم شخص مفرد   می     خورد      = می خورد

اول شخص جمع    می     خوریم     = می خوریم

دوم شخص جمع    می     خورید     = می خورید

سوم شخص جمع   می      خورند     = می خورند

کاربرد مضارع اخباری

1 – وقتی فعل در زمان حال اتفاق می افتد . ( او چاغدا کی ائیله م ایندی جه اولور )

مانند : چه کار می کنی ؟ اخبار را گوش می کنم ( نه ایش گؤرورسن ؟ خبرلره قولاغ آسیرام )

2 – در بیان فعلهائی که در حال اتفاق افتادن هستند ، یعنی هم در گذشته ، هم در حال و هم در آینده .

مانند : پرندگان تخم می گذارند . ( ما می دانیم که از سالها قبل پرندگان تخم می گذاشتند و حالا هم تخم می گذارند و در آینده هم تخم گذاری خواهند کرد.)

او چاغداکی ائیله م همی کئچمیشده ، همی ایندی و همی ده گله جکده اولاجاق .

قوشلار یومورتدورلار . ( بیز بیلیریک کی قوشلار قاباخلاردادا یومورتداردیلار ایندی ده یومورتدورلار گه له جکده ده یومورتدویاجاقلار )

3 – بیان فعلهائی که تکرار و عادت را می رسانند .

مانند : من هر روز صبح با اوتوبوس یر کار می روم .

او ایشلری کی عادتیمیز اولوب و هر گون او ایشلری گؤروروخ .

من هر گون اوتوبوسنان ایشه گئدیرم  

4 – بیان فعل در زمان آینده

مانند : از فردا سر کار می روم .

گله جه یی دئمه ک

ساباحدان  ایشه گئدیرم .

5 – در جله های شرطی .

اگر می آیی من هم می آیم .

شرطی سؤزلرده

سن گلسن منده گلرم .

6 – در نقل داستان یا خبر به جای فعل ماضی مطلق .

مانند : ملک محمد به پدر می گوید ، اجازه بده من به جنگ دیو بروم .

ناغیل دئیه نده ماضی مطلق یئرینه ایشله ده ریک

ملیک محمد آتاسینا دییه ر ، آتا اجازه وئر من دئونه ن ساواشماغا گئدیم .

7 – برای شروع نقل قول و حکایت .

مانند : می گویند روزی پسری به  دائی خود می گوید  ...

بیر ناغیلی یا حکایه نی باشلایاندا .

دئییر بیر گون بیر اوغلان دایی سینا دئیه ر ...

مضارع التزامی

 مضارع التزامی

مضارع التزامی از مضارع ساده با جزء  پیشین ب ساخته می شود .

شخص      جزء پیشین   مضارع ساده   مضارع التزامی

اول شخص مفرد   ب   +   خورم         = بخورم

دوم شخص مفرد   ب     خوری        = بخوری

سوم شخص مفرد  ب      خورد        = بخورد

اول شخص جمع   ب   +    خوریم       = بخوریم

دوم شخص جمع   ب      خورید       = بخورید

سوم سخص جمع  ب   +     خورند      = بخورند

کاربرد مضارع التزامی :

1 – در جمله هائی که شک و تردید را می رساند .

مانند . شاید امروز باران ببارد .

او سؤزلرده کی شکی یئتیریر .

اولوکو بوگون یاغیش یاغا

2 – در جمله هائی که آرزو را می رساند .

مانند : کاش امروز سعید به خانه ما بیاید .

او سؤزلر کی اوندا دلک و آرزیمیزی یئتیرمه ک ایستیریک .

کاش بوگون سعید بیزه گله .

3 – بیان فعلی که همراه شرط باشد .

مانند :

اگر باران ببارد ، من در خانه می مانم .

او سؤزلر کی شرطنه ن اولا

اگر بوگون یاغیش یاغا ، من ائوده قالاجایام .

4 – یعد از فعلها و کلمه هائی که بر لزوم یا خواست و جز آنها دلالت کند .

مانند:  می خواهم بروم .

آمدم با تو درس بخوانم .

او سؤزلر کی اونلاردا گرک یاداکی ایسته کی یئتیرمه ک اولور .

ایستیرم گئدم .

گلدیم سنینله درس اوخویام .

مضارع ملموس

 مضارع ملموس

مضارع ملموس از مضارع اخباری فعل اصلی به اضافه مضارع ساده فعل « داشتن » ساخته می شود . در مضارع ملموس نیز مانند ماضی ملموس نیز مانند ماضی ملموس فعل معین قبل از فعل اصلی می آید و هر دو یعنی هم فعل معین و هم فعل اصلی صرف می شوند .

شخص   مضارع ساده « داشتن » + مضارع اخباری =  مضارع ملموس

اول شخص مفرد         دارم       +   می خورم        = دارم می خورم

دوم شخص مفرد         داری      + می خوری         = داری می خوری

سوم سخص مفرد        دارد        می خورد          = دارد می خورد

اول شخص جمع         داریم       می خوریم         = داریم می خوریم

دوم شخص جمع         دارید       می خورید         = دارید می خورید

سوم شخص جمع        دارند       می خورند          = دارند می خورند

کاربرد مضارع ملموس :

مضارع ملموس وقتی به کار می رود که گوینده رخواهد فعلی را که نزدیک به رخ دادن یا در حال رخ دادن است بیان کند .

مانند >

دارم می روم . ( در حالی که هنوز گوینده به راه نیفتاده است . )

دارم می نویسم . ( در حال نوشتن )

مضارع ملموسو اوزامان ایشله نه ر کی دانیشان ایستیر او ایشی کی گؤرولمه سی یاخیندادیر دئیه .

گلیرم . ( اوندادیر گکی دانیشان هله یولا دوشمویوب )

یازیرام . ( الیمده یازماخدایام )

مضارع ساده

مضارع ساده

مضارع اخباری و مضارع التزامی در متون و در بسیاری از موارد ، بی همراهی می و ب می آید که آن را مضارع ساده می گوئیم .

مضارع ساده از بن مضارع و شناسه ساخته می شود .

شخص      بن مضارع  +  شناسه بن =  مضارع ساده

اول شخص مفرد  خور  +    م          =  خورم

دوم شخص مفرد  خور +    ی         =  خوری

شوم شخص مفرد خور +     د          =  خورد

اول شخص جمع  خور  +     یم         =  خوریم

دوم شخص جمع  خور  +   رید         =  خورید

سوم شخص جمع  خور +    ند         =  خورند

کاربرد مضارع ساده

1 – در فعلهای مرکب و پیوندی ، به جای مضارع التزامی

باید همین حالا حرکت کند .

نسیم شمال می خواست مردم را علیه فساد و استبداد برانگیزد .

به جای « برانگیزد » که فعل پیشوندی است ، اگر فعل ساده بگذاریم باید ساخت مضارع التزامی به کار ببریم .

نسیم شمال می خواست مردم را علیه فساد و استبداد بشوراند .

2 – در فعل مستقبل از مصدر « خواستن » به عنوان فعل کمکی .

مانند : خواهم خورد  - خواهی خورد  -  خواهد خورد – خواهیم خورد  - خواهیئ خورد – خواهند خورد

3 – از مصدر « داشتن » به جای مضارع اخباری .

کتابی دارم که تصاویر قشنگی دارد .

4 – در فعل التزامی از مصدر « باشیدن » به عنوان فعل کمکی .

رفته باشم – رفته باشی – رفته باشد – رفته باشینم – رفته باشید – رفته باشند

5 – در فعل ماضی ملموس از مصدر « داشتن » به عنوان فعل کمکی .

دارم می روم – داری می روی – دارد می رود – داریم می رویم – دارید می روید – دارند می روند

مضارع

مضارع اخباری

می بندم

می بندی

می بندد

می بندیم

می بندید

می بندند   

*  

مضارع التزامی

ببندم

ببندی

ببندد

ببندیم

ببندید

ببندند

*

مضارع ملموس

دارم می بندم

داری می بندی

دارد می بندد

داریم می بندیم

دارید می بندید

دارند می بندند

*

اقسام مضارع

مضارع اخباری  

جز پیشین می + بن مضارع + شناسه های لازم

می شنوم – می شنوی – می شنود – می شنویم – می شنوید – می شنوند  

*

مضارع التزامی

جز پیشین ب + بن مضارع + شناسه های لازم  

بشنوم – بشنوی – بشنود – بشنویم – بشنوید – بشنوند

*

مضارع ساده

بن مضارع + شناسه های لازم

شنوم – شنوی – شنود – شنویم – شنوید – شنوند

*

مضارع مستمر یا ملموس  

صرف داشتن به صورت مضارع ساده + صرف فعل مورد نظر به صورت مضارع اخباری

دارم می شنوم – داری می شنوی – دارد می شنود – داریم می شنویم – دارید می شنوید – دارند می شنوند

*

مضارع

مضارع، فعلی است که بر زمان حال و آینده دلالت می کند و از بن مضارع فعل به اضافۀ شناسه ساخته می شود. گاهی به اوّلِ فعل مضارع « می » و گاهی « ب » اضافه می شود.

مانند:
خورَد - گویَد - رَوَد - خواهد - می خورد - می گوید - می رود - می خواهد
*

فعل مضارع :

 

مضارع فعلی است که بر زمان حال یا آینده دلالت می کند . مضارع در زبان فارسی سه صورت دارد . 

۱ – مضارع اخباری  

۲ – مضارع التزامی   

۳ – مضارع ملموس  

۴– مضارع ساده

۱۴۰۴ آذر ۱۸, سه‌شنبه

اسم مصغّر = کیچینمه آد

اسم مصغر

اسم مصغر در زبان فارسی به کوچکی ( از نطر کیفیت یا کمیت ) دلالت می کند. علامت اسم مصغر  ک ، چه ، و است.

مانند :

دخترک : دختر کوچ ، کوچک بودن و کم سن بودن دختر را نشان می دهد.

باغچه : باغ کوچک

خواجو : خواجه کوچک

ک تصغیر گاهی کوچکی را می رساند ( دخترک ) گاهی معصومیت را ( طفلک ) و گاهی معنی تحقیر به خود می گیرد ( مردک )

*

کیچیلتمه : بیر آدی کیچیک ، آشاغی یاداکی سئومه لی ائله مک اوچون دوزه لیر. کیچیلتمه نین علامتی جییه ز ، جیغاز ، جیک ، جیق دیر.

کیم جییه ز ، قیز جیغاز ، ائوجیک ، گلین جیک ، آزاجیق 

* 

جملۀ پرسشی

 جملۀ پرسشی در ترکی آذربایجانی

هارا گئدیرسن؟ به کجا می روی؟
هاردان گلیرسن؟ از کجا می آیی؟
هاواخ ( ناواخ، نه واخت) گلیرسن؟ کی می آیی؟
هانسی گون گلیرسن؟ چه روزی می آیی؟
هانسی گولو سئویرسن؟ کدام گل را دوست داری؟
هاردا قالدین؟ کجا ماندی؟
هارالی سان؟ اهل کجائی؟
هارا گیرمیسن؟ کجا پنهان شده ای؟
هانی منیم باشماخلاریم؟ کفش هایم کو؟
هانی بس؟ پس کو؟ چی شد؟
هانکی گونو دئییرسن؟ منظورت کدام روز است؟
هانکی سینی سئویرسن؟ کدام یک را دوست داری؟

کؤلگه سؤز = اتباع

 کؤلگه سؤز

کولگه سؤز به کلمه ای می گوئیم که دوبار تکرار می شود و حرف اول کلمه دوم به م

 یا پ یا ز و یا غیره تغییر پیدا می کند.

مانند :

گول - مول

نوخود - موخود

اوغول - موغول

سئل - مئل

سؤز - مؤز

اوشاق - موشاق

کیف - میف

ائو - مئو

کئف - مئف

تارتان - پارتان

چارتان - پارتان

هه ده رن - په ده رن

قیویر - زیویر

بالا - بولا

ائششک - اوششک

*

ماشالله مشدی قنبر اوغول - موغول دو ها !

اده دای چارتان - پارتان دانیشما کی.

قیویر - زیویری ییغیشدیر.

آی بالا نئجه سن ؟ کئف - مئف سازدی؟

مشه خدجه بالا - بولا نئجه دی؟

نئجه ائششک - اوششکین الینده قالمیشیق!

بو ایش لر اوشاق - موشاق ایشی دئییل

گئدیرم پار- پالتاری یووام.

 اتی یئییب سور - سومویون ساخلییب.

ائوی بیر ییر - ییغیش ائیله

یازیق ائله آرییخلییب قوپ - قورو قورویوب ها .

اوزو قاپ - قارا کؤمور کیمین دی.

بیر قیزیل گول آلمیشام ائله گؤزل دی . رنگی قیپ - قیرمیزی دی.

 

۱۴۰۴ آبان ۲۸, چهارشنبه

جملۀ اسمیّه یا جملۀ اسنادی

جمله اسمیه جمله ای است که در آن ، خبری را که یک عمل نیست ، به نهاد جمله نسبت می دهیم. خبر در این گونه جمله ها یک اسم یا یک حالت است .

مثال:

این جا سرد است. سرد  حالت است.

این کتاب است . کتاب اسم است.

در جمله اسمیه حداقل سه نقش وجود دارد. در جمله یک خبر مطرح می شود که این خبر درباره چیزی است و نیز نقشی که خبر را به صاحب آن ، ربط می دهد.

*

نقش های اصلی در جملۀ اسمیّه :

مسند الیه: چیزی که درباره آن خبری می دهیم

مسند: خبری که نسبت داده می شود.

رابطه یا فعل ربطی: کلمه ربط دهند

*

طرز یافتن مسند در جمله اسمیّه

 طرز یافتن مسند در جمله اسمیّه

در جمله اسمیه اول فعل را پیدا می کنیم . بعد به کمک فعل مسند را پیدا می کنیم.

مثال :

او معلم است.

این سوال را مطرح می کنیم. ( او چیست؟ یا او کیست ؟ یا او چگونه است؟) در این سوال جواب ما مسند است.

سوال : او کیست ؟ یا او چه کاره است؟

جواب : معلم ( معلم در جمله فوق مسند است.)

این کتاب مال من است. ( مال من )

کودک مشغول عروسک بازی است. ( عروسک بازی )

من در حال خواندن بودم. ( در حال خواندن )

من در حال نوشتن هستم . ( در حال نوشتن )

این کار مخصوص شماست. ( مخصوص شما )

او در حال گریستن بود. ( در حال گریستن )

منت خدای راست. ( خدای را )

در رزمگاه ایمان ، مردانه در ستیزند. ( در ستیز )