در نوشتن مطالب این وبلاک از کتب درسی وزارت آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران و کتاب دستور زبان فارسی نوشته دکتر حسن احمدی گیوی و دکتر حسن انوری و بهزاد بهزادی و ... بهره می گیرم . معلم بازنشسته آموزش و پرورش هستم.
جمله اسمیه جمله ای است که در آن ، خبری را که یک عمل نیست ، به نهاد جمله نسبت می دهیم. خبر در این گونه جمله ها یک اسم یا یک حالت است .
مثال:
این جا سرد است. سرد حالت است.
این کتاب است . کتاب اسم است.
در جمله اسمیه حداقل سه نقش وجود دارد. در جمله یک خبر مطرح می شود که این خبر درباره چیزی است و نیز نقشی که خبر را به صاحب آن ، ربط می دهد.
*
مسند الیه: چیزی که درباره آن خبری می دهیم
مسند: خبری که نسبت داده می شود.
رابطه یا فعل ربطی: کلمه ربط دهند
*
طرز یافتن مسند در جمله اسمیّه
در جمله اسمیه اول فعل را پیدا می کنیم . بعد به کمک فعل مسند را پیدا می کنیم.
مثال :
او معلم است.
این سوال را مطرح می کنیم. ( او چیست؟ یا او کیست ؟ یا او چگونه است؟) در این سوال جواب ما مسند است.
سوال : او کیست ؟ یا او چه کاره است؟
جواب : معلم ( معلم در جمله فوق مسند است.)
این کتاب مال من است. ( مال من )
کودک مشغول عروسک بازی است. ( عروسک بازی )
من در حال خواندن بودم. ( در حال خواندن )
من در حال نوشتن هستم . ( در حال نوشتن )
این کار مخصوص شماست. ( مخصوص شما )
او در حال گریستن بود. ( در حال گریستن )
منت خدای راست. ( خدای را )
در رزمگاه ایمان ، مردانه در ستیزند. ( در ستیز )
جملۀ فعلیّه جمله ای است که در آن اغلب، یک عمل انجام می شود. ( یا انجام نمی شود.
آزردن
مَناصب: جمع مَنصَب
عیوب: جمع عیب
عوالم: جمع عالم ، حیطه ها
عوارف: جمع عارف
عواصف: جمع عاصفه، بادهای تند
عوارف: جمع عارف، نیکی ها
عواصم: جمع عاصمه، بازدارنده ها
عواید: جمع عایده، درآمدها
عهود: جمع عهد، پیمان ها
عقاید: جمع عقیده،نظر، اندیشه
عقارب: جمع عقرب
عُقبان: جمع عقاب
عقلا: جمع عاقل
عرفا: جمع عارف
عقود: جمع عقد، پیمان ها
آتش پاره: پارۀ آتش
آتشپاره: بسیار زرنگ
*
بی جا: بدون جا و مکان
بیجا: بی مورد
*
بی خود: بی اراده و از خود رها شده
بیخود: بیهوده
*
چرا؟: برای چی؟
چه را؟: چه چیزی را؟
*
دکتر حسن انوری: متولد 1312 در شهرستان تکاب آذربایجان غربی
دکتر حسن احمدی گیوی: متولد 1306 در گیوی، استان اردبیل، درگذشت 26 اردیبهشت 1391 پ
پا از پا برداشتن: حرکت کردن
پا از کفش کسی بیرون کشیدن: از دخالت در امور دیگران دست برداشتن
پا به جهان گذاشتن: به دنیا آمدن
پا به سن گذاشتن: به میان سالی رسیدن
پا به فرارر گذاشتن: گریختن
پا پیش گذاشتن: دست به کار شدن
پا در دامن کشیدن: کناره گیری و گوشه گیری کردن
پا سبک کردن: وضع حمل کردن
پا سست کردن: این پا و آن پا کردن، شک و تردید نشان دادن
پا قرص کردن: موقعیت خو.د را در جایی محکم کردن
پا فشاری کردن: اصرار کردن
پای کوبیدن: رقص کردن
پا گذاشتن: وارد شدن
شعر یا نوشته ای که عناصر تخیل در آن به کار رفته باشد ، خیال انگیز و دارای زیبایی ادبی است. بعضی از انواع این عناصر عبارتند از :
تشبیه - جان بخشیدن به اشیا - استفاده از تعبیرهای مناسب ، تضاد و سجع.
به این عناصر در اصطلاح آرایه های ادبی می گوییم.
متن های تعلیمی، با هدف آموزش و اندرز، نوشته شده اند و از این رو خواننده باید آهنگ و لحن متناسب با فضای تعلیمی را راعایت کند. در لحن تعلیمی، خواننده با حفظ روحیه نیک اندیشی و خیرخواهی نرمی و ملایمت را به کار می گیرد. حفظ آرامش و نرم گفتاری، بر تاثیر کلام اندرزی می افزاید
انواع گزارش
بعضی از گزارش ها رسمی و اداری اند. برای اداره یا سازمان دولتی نوشته می شوند.
بعضی از گزارش ها غیر اداری اند. مثل گزارش یک سفر یا بازدید و غیره.
گزارش ها ممکن است دوره ای و مرتّب باشند. مثل گزارش روزانه یا هفته ای
بعضی گزارش ها ممکن است موردی و اتّفاقی باشند. مثل گزارش های خبری روزنامه ها
با سواد: کسی که سواد دارد.
با خبر: کسی که از چیزی خبر دارد.
با ارزش: چیزی که ارزش دارد.
با ادب: کسی که ادب دارد. کسی که مودب است.
باهوش: کسی که هوش دارد.
با حال: خوشایند
با خدا: خداشناس، دیندار
بار انداختن: بار را روی زمین ذاشتن
بار کشیدن: باررا حمل و. نقل کردن
بار انداز: محل تخیله ی بار
بار بر: کسی که بار می برد.
بارکش: جا به جا کننده ی بار
با روح: همراه با احساسی قوی
باروری: سود دهی
با ریشه: با اصل و نسب